دوچرخه BMX

بعضی از فعالیت ها و ورزش ها مخاطب خاص خود را دارند. بعضی از ورزش ها بیشتر از این که ورزش باشند یک هنر هستند و بیشتر به صورت زیر زمینی دنبال می شوند. مانند پارکور، دایوینگ، اسکیت برد، دوچرخه و غیره. این نوع از ورزش ها را آدم های خاصی دنبال می کنند و بیشتر آنها را به صورت غیر رسمی اما حرفه‌ای انجام می دهند. دوچرخه سواری BMX ابتدا از این دست بود و در خیابان‌ها انجام می شد. اما کم کم دارای مسابقات جهانی شد و از حالت غیر رسمی و زیر زمینی به حالت رسمی‌تری تبدیل شد. یک خیابان خلوت پیست مناسبی برای این ورزش است و نیاز زیادی به مکان‌های خیلی ویژه ندارد و اتفاقاٌ ورزشی با هزینه زیاد هم نیست.

بهتر است کامل تر بگویم که رشته BMX از دهه ۷۰ میلادی با دوچرخه سواری بچه‌ها در خیابان‌های کالیفرنیا آغاز شد. آن‌ها به تقلید از موتورسواران با دوچرخه‌های کوتاه خود (BMX) با یکدیگر مسابقه می‌دادند. دوچرخه سواری بی‌ام‌ایکس (Bicycle Moto Cross) از سال ۲۰۰۸ به طور رسمی به عنوان یکی از رشته‌های مسابقات المپیک شناخته شد. این رشته در دو بخش سوپر کراس و آزاد برگزار می‌گردد.

خصوصیات دوچرخه BMX

از خصوصیات این دوچرخه ها این است که از لحاظ سایز به دوچرخه بچه گانه شبیه است، طوقهای کوچک و پر پره و بسیار مقام از نکات برجسته این دوچرخه ها است . همچنین لاستیکش با عاج و مقاومت خاص می باشد.این دوچرخه ها بدون دنده و تک سرعته و زین آن بسیار پائین می باشد تا در حرکات اکروباتیکی بتوان بهتر کنترل کرد . همچنین دارای ترمزها خاص تا بتوانند حرکات نمایشی بهتری را انجام دهند و دارای محلی برای قرار دادن پا در دو طرف توپی های چرخ جلو و عقب می باشند تا به هنگام انجام حرکات نمایشی فرد از آنها بهره بگیرد

از دیگر خصوصیات آنها این است که تنه آن عموما از آلیاژ کرومولی Cr-Mo ساخته شده است و دارای قامه های بلند نسبت به تنه و پدالهای پهن و فرمان خاص می باشد. هم چنین دارای سیستم فنر بندی هم نیستند و تنه خشک باعث رسیدن به سرعت بالاتر در پیست و حرکات نمایشی می شود .

دوچرخه BMX پدال‌هایی دارد که برای انجام حرکات نمایشی به کار می‌رود، دوچرخه سوار می‌تواند با گذاشتن پا روی آن روی دوچرخه بایستد و حرکات خاص و نمایشی انجام دهد. که البته در مسابقات رسمی به دلیل خطرناک بودن باید جدا شود.

ترمزها بخش خیلی مهمی در این نوع دوچرخه ها می باشند. فشار باد لاستیک عقب باید از لاستیک جلو کمتر باشد تا چرخ جلو قدرت کشش بیشتری نسبت به چرخ عقب پیدا کند. برای ایمنی در استفاده از این مدل دوچرخه حتماٌ از کلاه ایمنی و شلوار بلند و ضخیم و تیشرت آستین بلند استفاده کنید تا در هنگام بروز حادثه خسارات به حداقل برسند. زانوبند، دستکش، و آرنج بند را حتماٌ استفاده کنید چون قرار است زمین بخورید!

برای شروع تمرین با چند بطری پلاستیکی برای مانع و یک زمین سنگفرش یا چمن شروع کنید، پیست آن چنان مجهزی مورد نیاز نیست. در تمریناتتان خیلی تمرکز بر روی حفظ تعادل کنید. این نوع ورزش دوچرخه سواری در عین زیبایی که دارد خطرناک است پس تمام وسایل ایمنی فراموش نشود.

برای مطالعه پیشنهاد میکنیم:

• مختصری در مورد تاریخچه دوچرخه
• سفر با دوچرخه