انواع تنه دوچرخه | راهنمای فریم (بدنه) دوچرخه

آماده شدن برای خرید بهترین دوچرخه آسان است اما وقتی که متوجه می شوید انواع مختلفی از تنه یا بدنه دوچرخه وجود دارد، آن وقت است که گیج می شوید و نمی دانید کدام را انتخاب کنید! به طور کلی، چهار متریال اصلی مختلف برای تنه یا بدنه دوچرخه وجود دارد: آلومینیوم، فیبر کربن، تیتانیوم و فولاد (آهن). هر کدام از این ها مزایا و معایب خود را دارند اما بسته به بودجه و استفاده مورد نظر شما، انتخابتان فرق خواهد کرد. ما در آیبایک تصمیم گرفتیم این مطلب را آماده کنیم تا بتوانیم در تصمیمتان شما را راهنمایی کنیم.

آیا وزن دوچرخه در اولویته؟ چقدر پول می تونید خرج کنید؟ میخواید 10 سال دووم بیاره؟ یا بعد از یکی دو فصل عوضش میکنی؟ آیا قصد دارید یک دوچرخه با بهترین برند از فروشگاه دوچرخه بخرید؟ یا به دنبال چیزی کمی منحصر به فردتر هستید، شاید حتی یک ساخت سفارشی؟ پاسخ به همه این سوالات در تصمیم گیری شما نقش خواهد داشت.

به عنوان مثال، اگر شما یک مسابقه دهنده جاده هستید، یک قاب آلومینیومی احتمالاً انتخابی منطقی تر است، زیرا نسبتاً سبک، محکم و مقرون به صرفه هستند. فیبر کربن همان ویژگی ها را به نسبت بیشتری دارد (و اغلب صدای بسیار کمتری هم دارد)، اما گران ‌تر است. بر عکس، اگر به دنبال دوچرخه‌ای ایده‌آل برای تورهای مسافت طولانی هستید و مشکلی از بابت بودجه‌تان ندارید، قاب تیتانیومی به دلیل کیفیت سواری بسیار نرم و روان و مقاومت در برابر عناصر مختلف، مسلماً بهترین گزینه شما است. فولاد (آهن) ارزان ‌تر است و سواری راحتی را ارائه می‌ دهد اما عموماً سنگین‌ تر از سه ماده دیگر است و دوام زیادی ندارد.

همه ی بزرگان و افراد حرفه‌ای در این ورزش می گویند که هیچ ماده و طراحی کاملی وجود ندارد. هر کدام از این متریال های به کار رفته در فریم برخی کارها را واقعاً خوب انجام می دهند، اما مشکلاتی هم وجود دارد. به همین دلیل است که درک ویژگی های هر کدام از آن ها مهم است.

انواع مواد به کار رفته در تنه (بدنه) یا قاب دوچرخه

آلومینیوم

از متداول ترین مواد به کار رفته در فریم دوچرخه، آلومینیوم است. به دلیل مقاوم بودن در برابر خوردگی، وزن نسبتا سبک (اگرچه معمولاً به سبکی فیبر کربن نیست) و استحکام از محبوبیت زیادی برخوردار است. همچنین قیمت آن مقرون به صرفه است و آن را به یک انتخاب معمول برای دوچرخه سواران و مسابقه دهندگان تبدیل کرده است. اکثر شرکت های رده بالای دوچرخه سازی، مدل های آلومینیوم خود را دقیقا با همان هندسه و اجزای یکسان مدل های فیبر کربن اما با قیمت پایین تر ارائه می دهند.

تولید کنندگان دوچرخه می گویند: “به عنوان یک سازنده دوچرخه، کار با آلومینیوم آسان تر است.” این متریال به کاهش هزینه ها کمک می کند. همچنین معمولاً محکم و پاسخگوی هر چیزی است و برای دوچرخه ‌های مسابقه‌ای معیاری مناسب است زیرا به سرعت شتاب می ‌گیرد و هندلینگ سریعی را ارائه می‌ دهد.

نقطه ضعف این متریال این است که سفتی اغلب به معنای کیفیت سواری خشن تر است زیرا صدای جاده را مانند سایر متریال ها جذب نمی کند. همچنین تعمیر آن ها نیز دشوار است و آلومینیوم با گذشت زمان سریع تر کهنه می شود. بنابراین، بهترین کاربرد آلومینیوم در دوچرخه ‌های جاده‌ای و کوهستانی در سطح ابتدایی است که اغلب قیمتی کم تر از فریم ‌های کربنی با اجزای مشابه دارند.

فیبر کربن

تا حد زیادی متداول ترین مواد مورد استفاده برای تنه یا فریم دوچرخه های کوهستانی و جاده ای سطح بالا (از جمله تقریباً هر دوچرخه ای که در سطح حرفه ای مسابقه می دهد)، فیبر کربنی است که در قالبی با استفاده از رزین به هم متصل می شوند. مزیت اصلی این ماده این است که فیبر کربن به طور قابل توجهی سبک تر از آلومینیوم، فولاد یا تیتانیوم است.

این چگالی کمتر همچنین به این معنی است که فریم‌ های کربنی عملکرد بهتری در جذب (به جای انتقال) لرزش جاده انجام می ‌دهند، که باعث می شود یک سواری راحت ‌تر را تجربه کنید. فیبر کربن را می توان به اشکال پیچیده تبدیل کرد و به سازندگان دوچرخه وسعت طراحی خلاقانه تری می دهد. این امر به ویژه در هنگام تلاش برای به حداکثر رساندن بازده آیرودینامیکی یک قاب مفید است.

با کربن می ‌توانید اشکالی بسازید که با مواد دیگر فریم امکان‌ پذیر نیست. برای مثال، می ‌توانید نواحی پر فشار مانند تنه پایین را سفت‌ تر کنید و اجازه انطباق بیشتر و انعطاف ‌پذیری بیشتر در صندلی ‌ها را بدهید که راحتی را بهبود می ‌بخشد. همچنین فیبر کربن به علت فلز نبودن در برابر خوردگی مقاوم ‌تر است.

اما این انعطاف پذیری خلاقانه با هزینه‌ای همراه است. اگرچه قیمت آن ها در سال های اخیر تا حدودی کاهش یافته است اما دوچرخه های فیبر کربنی معمولاً گران ترین مدل فریم (به همراه منیزیم) هستند. ضعف این قاب ‌ها این است که بیشتر از فلز در معرض شکستگی هستند.

تیتانیوم

یکی دیگر از مواد قاب یا تنه برای دوچرخه سازان سفارشی، تیتانیوم است که بسیاری از خواص مشابه فولاد را دارد اما مقاومت بیشتری در برابر خوردگی و کهنگی دارد (بالاترین نسبت استحکام به وزن را در بین تمام فلزات دارد). این بدان معناست که می توانید قاب هایی با دوام و سبک وزن بسازید. جای تعجب نیست که بسیاری از سازندگان قاب تیتانیوم ضمانت های مادام العمر در برابر نقص های تولیدی ارائه می دهند.

تیتانیوم همچنین به دلیل کیفیت سواری نرم خود که در حد فیبر کربن است، مشهور است و آن را به یک انتخاب محبوب برای دوچرخه‌ های کوهستان سفارشی، تورهای گردشگری و کوهستانی تبدیل می‌ کند. همچنین تعمیر آن راحت تر از آلومینیوم یا فیبر کربن است بنابراین اگر شکسته شد، می توان آن را تعمیر کرد.

مربیان دوچرخه سواری می گویند: ((به نظر ما، این بهترین ماده است، به این خاطر که همه‌ کاره است. این ماده می‌ تواند واقعاً سبک و سفت باشد، اما هنوز هم برای جذب ارتعاشات جاده عملکرد بسیار خوبی دارد. همچنین به نظر من کمی سریع تر از فولاد است، بنابراین عملکرد آن بیشتر است. همچنین خوردگی ندارد، بنابراین نیازی به رنگ نیست، که این ویژگی به اصلاح وزن کمک می کند.

نکته منفی این است که تیتانیوم یک ماده نسبتا کمیاب (و بنابراین گران قیمت) برای قاب یا فریم دوچرخه است که کار با آن را سخت می کند، به این معنی که این دوچرخه ها معمولاً بسیار گران هستند.

فولاد (آهن)

روزی روزگاری، فولاد ماده انتخابی برای ساخت همه دوچرخه ها بود. اما استفاده از آن در سال‌ های اخیر کاهش یافته است، به طوری که قاب‌ های فیبر کربنی و آلومینیومی اکنون در دوچرخه ‌فروشی ‌ها بسیار رایج ‌تر هستند. دلایل اصلی کاهش استفاده از فولاد، وزن و هزینه است. وزن فولاد از هر دو متریال آلومینیوم و فیبر کربن بیشتر است که باعث می‌ شود برای دوچرخه ‌های سطح بالا کمتر مطلوب باشد. همچنین تولید انبوه آن گران تر از آلومینیوم است و استفاده از آن را در مدل های پایین تر با مشکل مواجه می کند.

اما ممکن است برای کسی که یک دوچرخه سفارشی بدون هزینه کردن برای تیتانیوم را می ‌خواهد، ماده مناسبی باشد. در واقع، این یک ماده محبوب برای سازندگان سفارشی باقی می ‌ماند که به دلیل ویژگی‌های نرم‌ کننده سواری آن (مخصوصاً برای دوچرخه‌های شهری یا تور) به آن احترام می‌گذارند. دلیل این امر این است که فولاد نسبت به فیبر کربن راحت تر و کم هزینه تر است و همچنین چگال تر و قوی تر از آلومینیوم است. این بدان معناست که می‌ توانید از تنه هایی با دیواره نازک ‌تر استفاده کنید.

فولاد همچنین بسیار بادوام است، در برابر خستگی بسیار مقاوم است و برخلاف فیبر کربن و آلومینیوم، به راحتی قابل تعمیر است. طراحان می گویند: ((ما آن را برای دوچرخه های جاده ای و سیکلو کراس دوست داریم. فولاد یک حس سواری بسیار جذاب و تقریباً فنری دارد که در روزهایی که مدت زیادی بر روی زین هستید یا زمانی که زمان زیادی را در زمین های پر از دست انداز می گذرانید، واقعاً راحت است. نکته منفی فولاد این است که زنگ می زند. بنابراین اگر در آب و هوای مرطوب زندگی می کنید، باید کمی بیشتر مراقب باشید تا خورده نشود.))

با افزایش محبوبیت دوچرخه ‌سواری و تورهای دوچرخه‌ سواری، فولاد ممکن است به عنوان یک ماده عالی باز هم استفاده شود. اگر در اواسط سفرتان خراب شود، تقریباً همیشه یک مغازه جوشکاری وجود دارد که می تواند به شما کمک کند آن را دوباره کنار هم قرار دهید.

موارد دیگر

برندهای زیادی در جهان وجود دارند که سال‌ هاست دوچرخه ‌هایی را از چوب بامبو می‌ سازند و قاب ‌های محکم، سبک وزن و به ‌طور شگفت ‌آوری با دوامی هستند.

برخی از دوچرخه‌ ها و قطعات دوچرخه از آلیاژ منیزیم ساخته شده‌اند. آلیاژ منیزیم سبک تر از آلومینیوم و همچنین محکم تر است، اگرچه سختی کم تری دارد. اوج شکوفایی این فریم ها به اوایل دهه 1990 بر می گردد، زمانی که قاب دوچرخه Kirk Precision در تور دو فرانس از این آلیاژ طراحی شد.

از آلیاژهای دیگری هم در طراحی فریم یا بدنه دوچرخه استفاده می شود. کرومولی، کروم و مولیبدن یکی دیگر از مواد متداول قاب است که در بسیاری از دوچرخه فروشی ها اروپایی و آمریکایی یافت می شود. این متریال آلیاژی از کروم است که سبک تر از فولاد معمولی است و در عین حال انعطاف پذیری را حفظ می کند که فولاد را به ماده ای عالی برای استفاده در قاب ها تبدیل می کند.

در نهایت، ممکن است گاهی در مورد فریم ‌های اسکاندیم بشنوید. آن ها در اوایل محبوبیت زیادی داشتند، اگرچه حالا پیدا کردن آن ها دشوار است. اسکاندیم با آلومینیوم مخلوط می شد تا قوی تر شود، اما تنها پس از چند سال در بازار نتوانست رقابت کند و از دور خارج شد. شایعاتی در مورد حذف آن وجود دارد. اما نظریه اصلی این است که این طراحی مشکل بازاریابی داشت زیرا در مقایسه با آلومینیوم به خوبی درک نشده بود و کسی مایل به خرید آن نبود. همچنین یک مشکلی وجود داشت که ضربه باعث می شد قاب های ارزان قیمت اسکاندیم با جوش ضعیف از همدیگر پاشیده شوند و همین باعث شهرت بدی شد. اکنون، بسیاری از دوچرخه‌ هایی که با آلیاژ آلومینیوم ساخته می‌ شوند، حاوی مقادیر کمی اسکاندیم هستند اما نمی ‌بینید که به طور برجسته به آن اشاره شده باشد.